ฉันส่งเอกสารทั้งหมดจากภารกิจที่ฉันต้องทำเพื่อการไปเสนอหน้าแต่งงานที่เมืองไวน์ไปให้คุณตัวดี แน่นอนก่อนส่งฉันทำการสแกนเอกสารทั้งหมดและทำสำเนาสีไว้อีกหลายๆชุด ทั้งนี้กันพลาดว่าคุณไปรษณีย์อาจไม่ไยดีเอกสารของฉันก็ได้ แล้วฉันจะเรียกร้องเอากับใครที่ไหน หากเอกสารเรือนหมื่นของฉันมันพังยับเยินหรือหายวับไปกับตา..
พ่อตัวดีโทรหาฉันหลังจากเอกสารที่ว่าจากเมืองไทยส่งไปถึงมือเรียบร้อยแล้ว..น้ำเสียงดูตื่นเต้นสุดๆ..ฉันเองก็ดีใจว่าอย่างน้อยเอกสารสุดรักไม่ได้หล่นหายระหว่างทาง..เขาบอกฉันว่า พรุ่งนี้เขาจะรีบไปติดต่อเรื่องที่อำเภอเพื่อที่ว่าจะได้ทันงานแต่งที่เขามาดมั่นมากว่าจะต้องมีให้ทันเดือนกันยายน เหตุผลก็คือ เขาไม่อยากรอต่อไปอีกแล้วหลังจากที่ฉันมักจะขอเลื่อนไป เลื่อนไป สุดท้ายเขาบอกว่าก่อนไตรมาสสุดท้ายของปี เขายื่นคำขาดมาแค่นั้น..(รอแกมาสามไตรมาสแล้ว..มีคนมาขอแต่งงานก็ดีแล้วนะ รีบๆแต่งซะที เล่นตัวอยู่ได้..เขาคงคิดแบบนี้)
แต่การแต่งงานที่เมืองไวน์ มันไม่เมืองไทยที่ว่า บ่าวสาวพร้อมแล้วพกบัตรประชาชนไปจดทะเบียนที่อำเภอได้เลยไม่ต้องมีพิธีรีตอง หรือ พยานอะไรให้มากมาย..แต่สำหรับที่นี้แล้วยิ่งเจ้าสาวต่างด้าวแบบฉัน มันเลยต้องมีการยื่นเอกสารแจ้งความจำนงค์ว่ามีหญิงชายคู่หนึ่งจะแต่งงานกันนะ ในวันที่นี้นะ ซึ่งวันแต่งงานก็ต้องมีการจองไว้ล่วงหน้าเหมือนกัน เพราะหากมีคู่แต่งงานหลายคู่ในวันนั้น ทางอำเภออาจจะต้องให้เราเลื่อนวันเป็นวันอื่นแทน (ส่วนมากคนที่นี่จะแต่งงานกันวันเสาร์เพราะว่าวันธรรมดาแขกอาจไม่สะดวกมาร่วมงาน)..มีใครจะคัดค้านตามราวีหรือเปล่า..ซึ่งทางอำเภอก็จะติดประกาศไว้สองอาทิตย์ ถ้าไม่มีใครไปโวยวาย ก็จะได้ใบประกาศการไม่คัดค้านการสมรส หรือ certificat de publication et de non-opposition มาครอบครองซึ่งไอ้ใบที่ว่าต้องนำมาแนบเรื่องตอนขอวีซ่าไปแต่งงานที่โน่นด้วย
พ่อตัวดีบอกว่า เขาจองวันแต่งงานไว้ที่เสาร์สุดท้ายของเดือนสิงหาคม ตอนนี้เขารอแค่ certificat de publication et de non-opposition และ Attestation d'accueil (เอกสารยืนยันว่ายินดีให้ไปพักอยู่ด้วยกันจากเจ้าบ้าน ซึ่งคราวนี้คือ พ่อตัวดีเองเพราะว่าลงทุนมาตั้งรกรากที่เมืองนี้รอยายแก่บ้าจากเมืองไทยมาสามปีแล้ว)ซึ่งทางอำเภอให้ไปติดต่ออีกสองอาทิตย์ถัดมา
ฉันก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ไม่ได้คิดเรื่องนี้สักเท่าไร เพราะคิดทีไรก็ใจหายอยู่เงียบๆ เพราะมันก็เหมือนนับถอยหลังเวลาที่ฉันเหลืออยู่ที่เมืองไทยที่คุ้นเคยมาทั้งชีวิต..จนมีซองเอกสารส่งมาจากต่างประเทศ..แวบแรกที่เห็นฉันก็รู้ว่ามันคืออะไร..แม้แต่พ่อ แม่เองก็คงจะรู้ว่าต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่พวกท่านไม่ได้พูดอะไรออกมาเท่านั้นเอง ทุกครั้งที่ฉันจะไปเยี่ยมคุณฝรั่ง ฉันมักจะได้เอกสารจำเป็นพวกนี้เสมอๆเพื่อใช้ขอวีซ่า..แต่คราวนี้มันต่างจากเดิมที่มันเป็นวีซ่าเพื่อขอไปแต่งงาน..และเริ่มชีวิตที่นั่น ซึ่งอย่างน้อยฉันก็ต้องอยู่ที่นั่นสามเดือน ไม่ใช่แค่สองอาทิตย์แบบทุกๆปีที่ผ่านมา..ฉันก็ได้แต่แอบหวังให้ทุกอย่างมันผ่านไปด้วยดีและแอบสะกดจิตตัวเองให้สู้และเข้มแข็งกับหนทางข้างหน้าที่มันยังต้องดิ้นรนกันไปอีกนาน
No comments:
Post a Comment